Yardım ettim, çuvalı sırtına yükledim. Yavaşça, sessizce kilerden çıktık. Geçtim iki kanatlı kapıyı adama açtım. Tam, bu iş tamam deyip derin bir nefes alacaktım ki, merdiven başında bizim hanım jandarma edasıyla: “Dur!” demez mi? Aman Allah’ım, ruhum uçtu sandım. Hanımdan korkmaktan değil, unu götüren adam, unu eşimden gizli verdiğimi anlarsa, gururu kırılır, bir daha benimle konuşmaz, diye korkuyordum.

Yoksa; eşim sonra bana ne derse desin, ben alışkınım. Adam sırtında ki unla dışarı çıkmadan durdu. Ben ne kadar dua varsa bir çırpıda okudum. Geldi, adama baktı. Ne yaptı biliyor musunuz? Eğildi adamın yüzüne baktı:” Yetmezse gel bir daha al İsmail efendi!” demez mi. Adam teşekkür ederek gitti. Ama ben meydan heykeli gibi anlamsız ve şuursuz bir halde hala hanıma bakıyorum. Adam gittikten sonra kapıyı örttü, bana döndü: ” Sana bunu yaptırdığım için özür dilerim. Bundan sonra senin yüreğinden geçen benim de yüreğimden geçtiğini farzet ve ona göre davran!” dedi. O gece; görücü usulü evlendiğim, otuz yıllık eşimi ilk defa kalpten sevdim, sonraki hayatımızda bir dediğini iki etmedim. Bugün bayram ve eşimi kaybetmemin üzerinden iki yıl geçti. Un verdiğimiz fakir her bayram sabahı olduğu gibi bugün de beni aldı, m-ezarını ziyarete gittik!……